سفارش تبلیغ
صبا ویژن

داشتم مقاله ای رو می خونم از قیام جهانی و علایم ظهور. برای من که بسیار جذاب و خوندنی بود . امید وارم شما هم از این مطالب خوشتون بیاد.

البته این مطالب ، کامل مطالب اون مقاله نبود . انشا الله اگه عمری حاصل بود مابقی مطالب رو البته با شیوه مدرن کپی پیس براتون می نویسم.!!!

 

 قیام جهانى

 

ظهور و قیام حضرت مهدى صلوات الله علیه یک جریان منطقه‏اى و قومى نیست، بلکه یک مسأله جهانى و همگانى است، النهایه، این مسأله در جهان تشیع بیشتر شکل گرفته و ارادتمندان آن حضرت پیوسته در انتظار ظهور وى هستند و از وجود مبارک و دعاهاى نافذ و توجهات عالیش در زمان غیبت استفاده‏ها مى‏کنند.
ظهور امام (ع) عبارت و اخراى حکومت عدل الهى در جهان و غلبه و پیروزى کامل حق بر باطل است، ظهور آن حضرت، حل مشکل اساسى جهان و ترسیمى از آینده دین مبین اسلام است، ظهور آن حضرت پیاده شدن وعده حکومت توحید در روى زمین است که توسط قرآن مجید و رسول اسلام (ص) وعده داده شده است .
بشر در ادوار تاریخ، بر طبیعت تسلط یافته و آن را در استخدام خود گرفته است و توأم با آن بشر بر بشر نیز تسلط یافته و انسانها را مستضعف کرده و مورد بهره کشى قرار داده است، اکثریت بسیار بزرگ زیر سلطه و استعمار اقلیت کوچکى قرار گرفته و زیر فشار آنان جان مى‏کنند، ولى دورانى خواهد آمد که بشر بر نفس خود تسلط پیدا کند و آن در زمان حضرت مهدى (ع) خواهد بود، على هذا دوران بشریت را باید به سه دوران تقسیم کرد: تسلط بشر بر طبیعت، تسلط بشر بر بشر و تسلط بشر بر نفس، که فعلاً جهان در انتظار دوران سوم است و علائم آن با پیشرفت اسلام و پیشرفت افکار بشرى بتدریج آشکار مى‏شود.

1- در قرآن کریم سوره انبیاء: آیه 105 مى‏خوانیم: و لقد کتبنا فى الزبور من بعد الذکر ان الارض یرثها عبادى الصالحون از روزى که بشریت به وجود آمده و از روزى که قرآن نازل شده: این آیه پیاده نگشته و بصورت وعده بوده است، زیرا پیوسته وارثان و حاکمان زمین بندگان ناصالح خدا و ستمکاران بوده‏اند، انبیاء بصورت نورى فقط در گوشه‏هاى زمین درخشیده‏اند، ولى این آیه با گستردگى بسیار بزرگ مى‏گوید:
ما ابتدا در تورات و بعد از آن در زبور وعده کردایم که روزى خواهد آمد و در آن صاحبان زمین بندگان صالح خداوند خواهند بود، حکومت در دست آنها خواهد بود و ناصالحان چنان در اقلیت خواهند بود که بحساب نیایند.
امین الاسلام طبرسى در تفسیر مجمع البیان فرموده: امام باقر (ع) مى‏فرماید: آنها اصحاب مهدى (عج) هستند در آخر الزمان، دلیل این سخن همان است که خاص و عام از رسول خدا نقل کرده‏اند که فرمود: لولم یبق من الدنیا الا یوم واحد لطوّل اللّه ذلک الیوم حتى یبعث رجلا صالحا من اهل بیتى یملاء الارض قسطاً وعدلاً کما مُلئت جورا و ظلماً1
ابوبکر احمد بن حسین بیهقى در کتاب البعث و النشور روایات زیادى در این زمینه نقل کرده است، نگارنده گوید: آیه شریفه کاملاً در خور دقت است و از یک حکومت گسترده اسلامى و جهانى خبر مى‏دهد که جز در زمان حضرت مهدى صلوات الله علیه قابل پیاده شدن نیست، روایت متواتر که گذشت در واقع بیان و تفسیر آیه شریفه است .
2- هو الذى ارسل رسوله بالهدى و دین الحق لیظهره على الدین کله و کفى بالله شهیدا این آیه سه بار در قرآن مجید آمده است یکى در سوره فتح: آیه 28 بصورت فوق، دیگرى در سوره توبه: آیه 33 که ذیل آن ولو کره المشرکون است، سوم در سوره صف: آیه 9 که ذیل آن ولو کره الکافرون مى‏باشد.
آیات شریفه از غلبه و پیروزى اسلام بر همه ادیان خبر مى‏دهند، این آیات هنوز پیاده نشده و بصورت وعده هستند که در آینده حتماً پیاده خواهند شد، ان الله لا یخلف المیعاد امین الاسلام طبرسى رحمة الله در سوره توبه در تفسیر آیه فرمود:
و قال ابو جعفر (ع) إنّ ذلک یکون عند ظهور المهدى من آل محمد (ص) فلا یبقى احد الا اقر بمحمد (ص) .
بعد اضافه فرمود: که این قول سُدَىّ است و کَلْبى گفته: هیچ دینى نمى‏ماند جز این که اسلام بر آن غالب مى‏شود، و این خواهد شد و این وعده هنوز عملى نشده است، قیامت نخواهد آمد تا این وعده عملى شود، صحابى کبیر مقدادبن اسود کندى گوید:
سمعت رسول الله (ص) یقول: لا یبقى على ظهر الارض بیت مدر ولا وبر الا ادخله‏الله کلمة الاسلام، اما بعزّ عزیز او بذل ذلیل اما یعزهم فیجعلهم الله من اهله فیعزوا به و اما یذلهم فیدینون له.
مرحوم طبرسى در ذیل آیه فتح نیز به این مطلب اشاره کرده و در ذیل آیه صف از امیرالمؤمنین صلوات الله علیه نقل مى‏کند که فرمود: .. فو الذى نفسى بیده حتى لاتبقى قریة الا و ینادى فیها بشهادة ان لا اله الا الله بکرة و عشیاً.
بنابراین، ظهور مهدى موعود غلبه حق بر باطل در کل جهان است، هر قوم راجع به آینده جهان نظرى دارند، آینده جهان در نظر اسلام، فرج عمومى و تشکیل حکومت واحد جهانى اسلام است. چنان که روایات فریقین نیز در این باره گذشت.

آنان که آن حضرت را دیده ‏اند

ناگفته نماند: عده زیادى از بزرگان حضرت امام زمان (ع) را در مدت پنج سال که در حال حیات پدر بزرگوارش بود و نیز در مدت 69 سال دوران غیبت صغرى دیده‏اند، لذا مى‏بینیم که نویسندگان حالات و تاریخ آن حضرت هر یک فصلى تحت عنوان فصل فیمن راه علیه السلام منتعقد کرده‏اند.
مانند ثقة الاسلام کلینى متوفاى 328 یا 329 هجرى که در کافى: ج 1، ص 329 فرموده: باب فى تسمیة من راه علیه السلام و نیز مرحوم صدوق متوفاى 381 که در کمال الدین، ج 2، ص 433، باب 44 را به این مطلب اختصاص داده و نام آنرا باب ذکر من شاهد القائم (ع) و راه و کلمه گذاشته و در آن بیست و شش مورد را نقل کرده است .

و نیز مرحوم شیخ مفید متوفاى 413 هجرى که در ارشاد: ص 329 فرموده: باب من رأى الامام الثانى عشر (ع) و آنگاه روایاتى نقل کرده است و نیز مرحوم شیخ الطائفه متوفاى 460 هجرى که در کتاب غیبت: ص 152 فرموده: اخبار بعض من رأى صاحب الزمان (ع)... و دیگران از بزرگان علماء.
همچینن عده زیادى در دوران غیبت کبرى به خدمت آن حضرت رسیده و او را شناخته‏اند و نیز عده‏اى بعداً دانسته‏اند که او مهدى غایب (ع) بوده است؛ در این زمینه مطالب زیادتر از آن است که در این کتاب نقل شود، مرحوم محدث نورى صاحب مستدرک در این رابطه کتابى نوشته بنام جنة الماوى‏ فى ذکر من فاز بلقاء الحجة (ع) او معجزته فى الغیبة الکبرى و در آن 59 حکایت نقل کرده از کسانى که در زمکان غیبت کبرى به ملاقات امام زمان صلوات الله علیه رسیده‏اند، این کتاب در ج 53 بحار الانوار طبع جدید بعنوان تتمه نقل شده است .
ناگفته نماند: در این حکایات آمده که عده‏اى از ملاقات کنندگان،آن حضرت را دیده و شناخته‏اند مانند مرحوم بحرالعلوم و دیگران، حال آن که در توقیع على بن محمد سمرى آمده که امام صلوات الله علیه به وى نوشتند:
الافمن ادعى المشاهدة قبل خروج السفیانى والصیحة فهو کذاب مفتر مرحوم نورى در خاتمه جنّة الماوى از این مطلب بشش وجه جواب داده، از جمله کلام علامه مجلسى را نقل کرده که در بحار: ج 52 ص 151 بعد از نقل توقیع مبارک، فرموده: شایداین سخن مربوط به کسى است که ادعاى مشاهده کند و بگوید: من نایب آن حضرت هستم در رساندن پیامهاى وى به شیعه مانند نواب اربعه، تا منافى روایاتى نباشد که گذشت و خواهد آمد. نگارنده گوید: احتمال آن مرحوم نزدیک به یقین است .
بهر حال نگارنده چند حکایت از آنچه مرحوم کلینى، مفید، صدوق، شیخ طوسى، مجلسى، نورى و امثال آنها رحمهم الله نقل کرده‏اند در این جا مى‏آورد، منظور از ذکر این حکایات آن است که: بدانیم غیبت آن حضرت یک امر ساده و عادى است و او بصورت غایب و ناشناس در میان ماست و میان ما و خداى ما، واسطه فیض مى‏باشد، صلوات الله علیه و على آبائه الطاهرین.

 

حکایت أبى الحسین‏
سید بن طاووى رحمة الله علیه از ابى جعفر محمد بن جریر طبرى نقل مى‏کند از محمد بن هارون تلعکبرى که فرمود: ابوالحسین بن ابى البغل کاتب به من گفت: از ابو منصوربن صالحان شغلى قبول کردم، میان من و او جریانى پیش آمد که از او فرار کرده و مخفى شدم، او در تعقیب من بود، مدتى با وحشت، همچنان در پنهانى زندگى مى‏کردم.
شبى به مقابر قریش (کاظمین) رفتم؛ قصد کردم شب جمعه را در کنار قبر دو امام علیهما السلام بیتوته کرده و دعا نموده و حاجت بخواهم، شب بارانى بود و باد مى‏وزید، از ابو جعفر متولى حرم خواستم درهاى حرم را ببندد و کسى در حرم نباشد تا بتوانم خلوت کرده و با خیال راحت مشغول دعا و تضرع باشم و از آمدن کسى نترسم، او درها را بست، شب به نصف رسید، باد و باران از آمدن مردم مانع گردید، من مرتب دعا و زیارت کرده و نماز مى‏خواندم.
در این اثنا، نزد قبر حضرت موسى بن جعفر (ع) صداى پایى شنیدم ناگاه مردى وارد شد، شروع به خواندن زیارت کرد، بر آدم (ع) و انبیاء اولوالعزم سلام کرد، سپس به یک یک امامان سلام کرد تا رسید به صاحب الزمان، ولى به او سلام نکرد.
من تعجب کردم و پیش خود گفتم: شاید فراموش کرد یا امام زمان را نشناخته است، یا مذهبش همین است و به امام دوازدهم عقیده ندارد. چون از زیارت فارغ شد، دو رکعت نماز خواند، بعد نزد من آمد و در کنار قبر امام جواد (ع) مانند زیارت سابق زیارت کرد و دو رکعت نماز خواند، من از او مى‏ترسیدم چون او را نمى‏شناختم، او جوان کاملى از مردان بود، لباس سفیدى به تن داشت، عمامه‏اش با تحت الحنک بود و عبایى به دوش داشت .
آنگاه به من فرمود: یا أبا الحسین بن أبى البغل! چرا از دعاى فرج غافل هستى؟ گفتم: آقاى من! آن کدام است؟ فرمود: دو رکعت نماز مى‏خوانى، بعد مى‏گویى: یامن اظهر الجمیل و ستر القبیح، یا من لم یؤاخذ بالجریرة و لم یهتک الستر، یا عظیم المنّ یا کریم الصفح یا حسن التجاوز یا واسع المغفرة... أسالک بحق هذه الاسماء و بحق محمد و آله الطاهرین الاّ ما کشفت کربى و نفست همّى و فرجت غمى و أصلحَت حالى آنگاه دعا کرده و حاجتت را مى‏خواهى. بعد صورت راست خویش را به زمین گذاشته و صد مرتبه در آن حال مى‏گویى: یا محمد یا على، یا على یا محمد، اکفیانى فانکما کافیاى و انصرانى فانکما ناصراى بعد صورت چپ خویش را به زمین نهاد صد مرتبه مى‏گویى: ادرکنى و آن را زیاد تکرار مى‏کنى و مى‏گویى: الغوث، الغوث، الغوث تا نفست قطع شود، در این صورت خداوند با کرم خویش، حاجت تو را ان شاء الله قضا مى‏کند.
من همان طور که ایشان فرموده بود عمل کردم، بعد پیش ابى جعفر متولى رفتم که از وى بپرسم آن شخص کیست؟ و چطور داخل حرم گردید؟ دیدم درها همه بسته است، تعجب کردم، بعد به نظرم آمد که شاید او نیز در حرم بیتوته کرده و من ندانسته‏ام. چون به طرف ابوجعفر رفتم، او از اتاقى که روغن زیتون در آن بود بیرون مى‏آمد.
گفتم: آن مرد کى بود؟ و چطور داخل حرم شده بود؟ گفت: درها همه قفل است هنوز باز نکرده‏ام، جریان آن مرد و زیارت کردنش را گفتم. گفت: او مولاى ما صاحب الزمان (ع) است، من دفعات او را در شبهاى خلوت دیده‏ام .
من از این که آن حضرت را نشناختم تأسف خود دم، وقت صبح از حرم خارج شده به محله‏کرخ بغداد به مخفیگاه خود رفتم، چون آفتاب بلند شد، دیدم مأموران ابن صالحان در پى من آمده و مرا از دوستانم مى‏پرسند و در دست خویش از وزیر (منصوربن صالحان) با خط خودش امان نامه‏اى آورده‏اند، من با بعضى از یاران خود پیش وزیر رفتم، او چون مرا دید برخاست و مرا در آغوشش گرفت و چنان خوش برخورد کرد که سراغ نداشتم، گفت: کار به جایى رسانده‏اى که از من به صاحب الزمان صلوات الله علیه شکایت مى‏کنى؟! گفتم: من فقط دعا کرده‏ام، فرمود: واى بر تو! مولایم امام زمان صلوات الله علیه شب جمعه به خواب من آمد، امر مى‏فرمود به تو نیکى کنم، و چنان پرخاش فرمود که برخود ترسیدم.
گفتم: لااله‏الاالله شهادت مى‏دهم که آنها بر حق و منتهاى حقند، دیشب مولایم را در بیدارى دیدم و به من چنین و چنان فرمود، آنگاه جریان شب را براى او توضیح دادم، او بسیار تعجب کرد، بر من بسیار نیکى کرد و ببرکت آن حضرت از وى به چنان مرادى رسیدم که گمان نمى‏کردم.2
 

حکایت مرحوم بحرالعلوم‏

عالم بزرگوار و متقى جناب زین العابدین بن محمد سلماسى که از شاگردان و خواص مرحوم علامه طباطبایى سید مهدى بحرالعلوم بود، نقل مى‏کند: در نجف اشرف در مجلس مرحوم بحرالعلوم بودم، ناگاه مرحوم محقق قمى صاحب قوانین وارد منزل سید گردید، و آن در سالى بود که بقصد زیارت مکه و قبور ائمه علیهم السلام به عراق آمده بود، حاضران که در مجلس بودند پراکنده شدند و بیشتر از صد نفر مى‏شدند، فقط سه نفر ماندند که همه اهل تقوا و مجتهد بودند.
در آن موقع مرحوم محقق به جناب سید بحرالعلوم گفت: شما هم به ولادت روحانى و هم به ولادت جسمانى از اهل بیت علیهم السلام رسیده و این دو مقام را حیازت کرده‏اید هم به قرب ظاهرى و هم به قرب باطنى دست یافته‏اید، طعامى از این سفره وسیع و میوه‏اى از میوه‏هاى این بوستان را به ما عطا فرمایید تا سینه‏هایمان پر وسعت و دلهایمان آرامش پیدا کند.
سید بزرگوار بلافاصله فرمود: من چند شب قبل در مسجد اعظم کوفه براى نافله شب رفته بودم ،قصد داشتم اول صبح به نجف برگردم تا درس تعطیل نشود، کار ایشان در سالهاى مکرر همان طور بود.
چون از مسجد کوفه بیرون آمدم، به دلم افتاد که به مسجد سهله بروم ولى دیدم در این صورت شاید به درس نرسم، اما شوق من بتدریج زیاد مى‏شد، در این بین که مردد و دو دل بودم، بادى غبار آلود و زید و مرا به طرف مسجد سهله برد، و آن توفیقى بود که بالاخره مرا به مسجد سهله انداخت.
مسجد خالى بود، فقط یک شخص جلیل مشغول عبادت بود، در مناجات خویش کلماتى به کار مى‏برد که دلهاى سخت را تکان مى‏داد، اشک چشمها را روان مى‏ساخت، قلب من پرید، حالم متغیر گردید، زانوهایم خشک شد و اشک چشمم از شنیدن آن کلمات که هرگز نشنیده بودم جارى شد، و در دعاهاى منقوله آنها را ندیده بودم، شخص مناجات کننده، آن کلمات را از خودش انشاء مى‏فرمود.
در محل خودم ایستادم و از شنیدن مناجات او لذت مى‏بردم، تا از مناجات فارغ شد، آنگاه رو به من کرد و با زبان فارسى فرمود: مهدى بیا من چند قدم به طرف او رفته و ایستادم، فرمود: بیا، باز چند قدم رفته و ایستادم، فرمود: جلو بیا، ادب در امتثال است. پیش رفتم بحدى که دستم به او و دست شریف او نیز به من مى‏رسید، او کلامى فرمود.
در اینجا یکدفعه، سید سخن خویش را عوض کرد و به سؤالات دیگر محقق جواب داد که از وى پرسیده بود: چرا تألیفات شما کم است؟ چند جواب در آن باره بیان کرد، محقق فرمود: سخن پیش را ادامه دهد، سید با دستش اشاره کرد که آن سرى است که نمى‏شود گفت.3
 

حکایت بحرالعلوم در مکه

عالم جلیل و صاحب کرامات، زین العابدین سلماسى باز نقل مى‏کند: روزگارى که سید بحرالعلوم مجاور مکه معظمه بود، با وجود غربت، بسیار دلگرمى و اطمینان خاطر داشت و در بذل و بخشش ناراحت نبود، در بعضى از ایام پول بقدرى کم آمد که حتى یک درهم هم نداشتیم، جریان را به وى گفتم و اظهار کردم که با این همه مخارج چکار خواهیم کرد، سید جوابى نداد.
عادتش آن بود که بعد از صبح بیت‏الله را طواف مى‏کرد و به خانه مى‏آمد و در اتاقى مى‏نشست، قلیانى براى وى مى‏آوردیم، بعد از صرف آن به اتاق دیگرى مى‏رفت، شاگردان جمع مى‏شدند و براى هر مذهب طبق مذهب خویش درس مى‏گفت .
در آن روز که جریان تمام شدن پول را گفته بودم، چون از طواف بازگشت، قلیان را آماده کردیم مشغول کشیدن بود،
ناگاه در زده شد، سید با اضطراب برخاست و گفت: قلیان را از اینجا بردارید و بیرون ببرید، آنگاه با سرعت تمام و بدون مراعات وقار به طرف در دوید و در را باز کرد، شخص بزرگوار در هیأت اعراب داخل شد و در اتاق نشست، سید با نهایت خضوع و احترام در کنار در نشست و اشاره کرد که قلیان را نیاورم.
ساعتى با هم نشسته صحبت کردند، بعد که آن شخص برخاست تشریف ببرد، سید بزودى در راه باز کرد و دست وى را بوسید و بر شترى که خوابیده بود سوارش کرد، آن شخص رفت، سید در حالى که هنوز به خود نیامده بود برگشت و براتى به من داد، فرمود: این حواله است به نزد مرد صرافى که در کنار کوه صفا نشسته، برو آنچه تحویل مى‏دهد بیاور.
من حواله را گرفتم آوردم، صراف چون آن را دید، بوسید و فرمود: برو چند نفر حمال بیاور، من چهار نفر حمال آوردم، او پولها را که ریال فرانسه بود و هر یک بقدر پنج قرآن عجم ارزش داشت آورد، حمالها کیسه‏هاى پول را در سر گذشته به خانه آوردیم.
چند روز بعد به همان جا رفت، دیدم صرافى در آن جا نیست و دکانى وجود ندارد، از بعضى سؤال کردم، گفتند: در این جا صرافى ندیده‏ایم، فقط یک نفر در اینجا مى‏نشیند، آنگاه دانستم که آن از اسرار خداوند و از الطاف ولى خدا (امام زمان صلوات الله علیه) است.
مرحوم حاجى نورى بعد از نقل قضیه فرموده: این حکایت را فقیه بزرگوار شیخ محمد حسین کاظمى نیز به من نقل فرموده‏اند. 4
 

کرامت عجیب

علامه مجلسى رضوان الله علیه در بحار فرموده: بعضى از افاضل موثق به من جریانى از بحرین نقل کرد و گفت که آنرا از شخصى موثق و قابل اعتماد نقل مى‏کند و آن این که: روزگارى که بحرین تحت ولایت افرنج - ظاهراً استعمار انگلیس - بود، یک نفر ناصبى و دشمن اهل بیت را به حکومت آنجا گذاشته بودند، او وزیرى داشت ناصبى‏تر از خود و از اهل بحرین هر که در مذهب شیعه بود بشدت دشمن مى‏داشت و در کشتن و ضرر زدن به آنها کوتاهى نمى‏کرد.
آن وزیر روزى به کاخ والى آمد، انارى را به والى نشان داد که در پوست آن بطور طبیعى نوشته شده بود: اله الاالله، محمد رسول الله، ابوبکر و عمر و عثمان، على خلفاء رسول الله والى دید که این کار بشر نیست و بطور طبیعى در انار روییده است گویى در سنگى حکاکى کرده‏اند، خطوط گود رفته کاملاً مشخص بود .
والى به وزیر گفت: این بهترین دلیل و قویترین حجت بر بطلان مذهب رافضیهاست، نظرت در این باره چیست؟ گفت: اصلحک الله اینها مردمان متعصبى هستند که براهین را قبول ندارند، بهتر است که بزرگان آنها را احضار کرده و این انار را به آنها نشان دهى، اگر قبول کرده به مذهب ما برگشتند ثواب آن مال شما خواهد بود وگرنه میان سه چیز مخیرشان کن: یا مانند یهود و نصارى جزیه بدهند و در مذهب خود بمانند و یا جوابى براى این دلیل پیدا کنند، یا مردانشان را بکش، زنان و فرزندانشان را اسیر کن و اموالشان را بعنوان غنیمت ضبط فرما.
والى این رأى را پسندید، دستور داد علماء و افاضل و برزگان شیعه را احضار کردند، پس از حضور، انار را به آنها نشان داد و گفت: اگر جواب کافى از این کار خدایى که دست بشر در آن کار نکرده است، بیاورید هیچ وگرنه همچون کفار جزیه خواهید داد و یا خودتان مقتول، زنان و اطفالتان اسیر و اموالتان بغنیمت گرفته خواهد شد.
آنها از این جریان غرق در حیرت شده و جوابى نداشتند، قیافه‏هایشان متغیر و بدنشان به لرزه افتاد، بزرگانشان گفتند: ایها الامیر !سه روز به ما مهلت دهید، شاید بتوانیم جواب کافى پیدا کنیم که راضى بشوید و گرنه اختیار در دست شماست، حاکم سه روز به آنها مهلت داد.
آنها ترسان و لرزان از حضور حاکم بیرون آمدند، در مجلس مشورتى که ترتیب دادند رأیشان بر آن شد که از میان خود ده نفر از صلحاء و زهاد انتخاب کردند، آنها نیز از میان خویش سه نفر را برگزیدند که هر یک در یک شب به صحرا رفته و عبادت کند و گریه و زارى نماید و به امام زمان صلوات الله علیه استغاثه کرده و دواى درد را از او بخواهد، شاید آن حضرت از این پیشامد وحشتناک نجاتشان بدهد.
شب اول یکى از آنها تا به صبح نالید، استغاثه و عبادت و گریه کرد، امام نتیجه‏اى عاید نشد، صبح دست خالى به نزد آنها برگشت، شب دوم، که نوبت دومى بود باز خبرى نشد و این براضطراب و نگرانى آنها افزود.
شب سوم نوبت یک نفر متقى و فاضل بود به نام محمد بن عیسى، او پاپیاده، سرش باز به صحرا رفت، شبى بود ظلمانى، دعا کرد، گریه و زارى نمود، به خداوند در خلاص شدن آن مؤمنان توسل کرد و کشف آن بلا را خواست و به صاحب الزمان صلوات الله علیه استغاثه نمود.
در آخر شب مردى را دید که خطاب به او فرمود: یا محمد بن عیسى! چرا تو را در این حال پریشان مى‏بینم، چرا به این بیابان آمده‏اى؟ گفت: اى مرد! مرا به خود واگذار، من براى پیشامد بزرگى به این صحرا آمده‏ام، آن را جز به امام خود نخواهم گفت. و شکایت نخواهم کرد مگر بر کسى که قدرت رفع گرفتاریم را داشته باشد.
آن شخص گفت: یا محمد بن عیسى! من صاحب الامر هستم، حاجتت را بگو. گفت: اگر امام زمان باشى، احتیاج به شرح حاجت نیست، خودت مى‏دانى. فرمود: آرى، آمده‏اى تا براى آن انار و آنچه در روى آن نوشته شده و درباره تهدید امیر چاره‏اى پیدا کنى.
محمد بن عیسى گوید: چون این را شنیدم به طرف آن بزرگوار رفتم و گفتم: آرى، مولاى من! مصیبت ما را مى‏دانى، تو امام ما، پناه ما، و قادر بر چاره بلاى مایى، امام صلوات الله علیه فرمود: یا محمد بن عیسى! وزیر لعنه الله در خانه‏اش درخت انارى دارد چون انار بار داد قالبى بشکل انار از گل فراهم آورد و آن را نصف کرد و در درون هر یک مقدارى از آن نوشته را بشکل برجسته‏اى نوشت، و آن رابر روى انار گذاشت و بست، با بزرگ شدن انار این خطوط در آن اثر کرد و به این صورت درآمد.
فردا چون پیش والى رفتید، بگو: جواب آورده‏ام ولى در خانه وزیر خواهیم گفت: چون به خانه وزیر رفتید به طرف راست نگاه کن، غرفه‏اى خواهى دید، به والى بگو: جواب را در غرفه خواهم گفت. خواهى دید که وزیر از این کار امتناع مى‏کند، ولى تو اصرار کن که حتماً جواب در آن جا خواهد بود. چون وزیر بالا رفت تو هم با او بالا برو و نگذار او بتنهایى برود و چون داخل غرفه شدى تاقچه‏اى خواهى دید که در آن کیسه سفیدى هست، آن را بگیر و خواهى دید که قالب انار درآن است .
"آن را پیش والى بگذار و انار را در آن جاى بده تا حقیقت روشن شود و نیز اى محمد بن عیسى! به والى بگو: ما معجزه دیگرى داریم و آن این که این انار در درون آن جز خاکستر و دود نیست، اگر مى‏خواهى بدانى به وزیر بگو: آن را بشکند، چون بشکند خاکستر و دود، صورت و ریش او را خواهد گرفت .
محمد بن عیسى با شنیدن این خبر شاد شد، دستهاى مبارک امام صلوات الله علیه را بوسید و با شادى و بشارت برگشت. چون صبح شد پیش والى رفتند، فرموده‏هاى امام را مو بمو عمل کرد، جریان همان طور شد که آن حضرت فرموده بود، والى گفت: اینها را از کجا دانسته‏اى؟ گفت: امام زمان ما به من خبر داد که حجت خدا بر ماست. گفت: امام شما کدام است؟ او همه امامان را بر شمرد تا به امام عصر (ع) رسید، والى گفت: دستت را براى بیعت باز کن، فَأَنَا اشهد ان لااله‏الاالله و ان محمداً عبده و رسوله و ان الخلیفة بعده بلافصل امیرالمؤمنین على (ع) آنگاه به همه امامان اقرار کرد و ایمانش خوب شد، و فرمود وزیر را بکشتند و از اهل بحرین اعتذار کرد و با آنها خوبى کرد.ناقل قضیه گفت: این قصه نزد اهل بحرین مشهور و قبر محمد بن عیسى نزد آنها معروف است .5

 


پى نوشتها:
 

1- در فصل اتفاقى بودن مهدى گفته شد که این روایت مسلم الفریقین است .
2- بحار: ج 51 ص 304، مرحوم مجلسى پس از آن که این واقعه را از کتاب نجوم ابن طاووس نقل کرده در آخر فرموده است: این خبر را در کتاب طبرى همانطور یافتم که ابن طاووس ازآن نقل کرده است .
3- بحار الانوار: ج 53 ص 235 حکایت نهم جنة الماوى.
4- بحار الانوار: ج 53 ص 237 حکایت دوازدهم جنة المأوى.
5- بحار الانوار: 52 ص 178.

(خاندان وحى، ص 749 - 764)

******************

علائم ظهور

روایاتى که در مورد حوادث قبل از ظهور و علائم ظهور رسیده بسیار و متنوع است‏برخى از این روایات جو اجتماعات و بویژه وضع جوامع اسلامى را پیش از ظهور تشریح مى‏کند و برخى دیگر حوادثى را که نزدیک به ظهور واقع مى‏شوند شرح مى‏دهد و برخى هم بروز امورى عجیب را بیان مى‏نماید.
بررسى همه این روایات با پیچیدگیها و رمزهایى که در برخى وجود دارد بعهده کتابهاى مفصل است و علاقمندان مى‏توانند به کتابها و متونى که این روایات را نقل کرده‏اند مراجعه نمایند ما در این مقال چند علامت راکه روشنتر و به درک نزدیکترند ذکر مى‏کنیم:

الف - روایاتى که جو قبل از ظهور را مشخص مى‏سازد.
1 - شیوع ظلم و جور و فسق و گناه و بى دینى در سراسر جهان و در جوامع اسلامى: در بسیارى از روایات که پیشوایان قیام مبارک امام زمان (علیه السلام) را نویئد داده‏اند به این که قیام آن گرامى در وقتى است که ظلم و جور جهان را فرا گرفته باشد نیز تصریح فرموده‏اند و در پاره‏اى از روایات هم یاد آورى کرده‏اند که پیش از ظهور امام قائم علیه السلام و بویژه نزدیک به ظهور او حتى در جوامع اسلامى فسق و فجور و انواع گناهان و زشتیها رواج کامل خواهد یافت و از آن جمله به این فجایع اشاره فرموده‏اند:

شراب خورى و خرید و فروش مسکرات آشکارا انجام مى‏شد ربا خوارى رواج مى‏یابد زنا و اعمال شنیع دیگر متداول و شایع و آشکار مى‏گردد قساوت تقلب نفاق رشوه خوارى ریا کارى بدعت غیبت و سخن‏چینى بسیار است‏بى‏عفتى و بى‏حیایى و ظلم و ستم عمومى خواهد بود و زنان بى‏حجاب و با لباسهاى زننده در اجتماع آشکار مى‏شوند مردان به زنان و زنان به مردان در لباس و آرایش شبیه مى‏شوند امر به معروف و نهى ازمنکر ترک مى‏گردد و مؤمنان خوار و بى‏مقدار و محزون بوده و توانایى جلوگیرى از گناهان و زشتیها را نخواهند داشت کفر و الحاد و بى دینى رواج یافته ن به اسلام و قرآن عمل نمى‏شود فرزندان نسبت‏به پدران و مادران آزار و بى‏حرمتى روا داشته و کوچکتر احترام بزرگتر را رعایت نمى‏کند و بزرگتر به کوچکتر ترحم نمى‏نماید و صله رحم مراعات نمى‏شود خمس و زکات پرداخت نمى‏شود و یا به مصرف صحیح خود نمى سرد بیگانگان و کافران و اهل باطل بر مسلمان چیره مى‏شوند و مسلمانان با خود باختگى در همه امور و در لباس و گفتار و کردار از آنان تقلید و پیروى مى‏کنند و حدود الهى تعلطیل مى‏شود و ...

و بسیارى فجایع دیگر که با عبارات گوناگون در روایات پیشوایان ما ذکر شده است و همه مردم اوج این فجایع را در قرن اخیر و بویژه در رژیم طاغوت شاهد بوده‏اند و انقلاب اسلامى ملت مسلمان ایران که امید است مقدمه قیام مبارک امام زمان علیه السلام باشد در واقع قیام علیه همین فجایع بود و براى نجات ملت از فسق و گناه و بى دینى که به دست‏بى دینان سرسپرده داخلى و به پشتیبانى استعمار خارجى همه‏گیر و روز افزون شده بود و اثرات شوم آن در همه شئون مسلمانان دیدیده مى‏شد صورت گرفت و سپاس خداى را که به بسیارى از این نارواها در کشور اسلامى ایران پایان داده شد اما همه مى‏دانیم که در جهان و در سایر کشورهاى اسلامى این جنایات و زشتیها هنوز ادامه دارد.

ب - حوادث پیش از ظهور
2 و 3 ((خروج سفیانى)) و ((فرو رفتن سپاه سفیانى به زمین)):

از علاماتى که پیشوایان معصوم ما بر آن بسیار تاکید کرده و صریح و روشن بیان فرموده‏اند خروج سفیانى است ((سفیانى)) طبق پاره‏اى از روایات مردى اموى و از نسل یزید بن معاویة بنى ابى سفیان و از پلیدترین مردم است نامش ((عثمان بن عنبسه)) است و با خاندان نبوت و امامت و شیعیان دشمنى ویژه‏اى دارد سرخ چهره و کبود چشم و آبله رو و بدمنظر و ستمگر و خیانتکار است در شام (سابق که مشتمل بر دمشق و فلسطین و اردن و حمص و قنسرین است) قیام و به سرعت پنچ شهر را تصرف مى‏کند و با سپاهى بزرگ به سوى کوفه در عراق مى‏آید و در شهرهاى عراق و یویژه نجف و کوفه جنایات بزرگى مرتکب مى‏شود و سپاهى دیگر به مدینه در عربستان مى‏فرستد سپاه سفیانى در مدینه به قتل و غارت مى‏پردازند و از آنجا به سوى مکه مى‏روند و سپاه سفیانى در بیابانى میان مدینه و مکه به فرمان خداى متعال به زمین فرو مى‏روند آنگاه امام قائم (علیه السلام) پس از جریاناتى از مکه به مدینه و از مدینه به سوى عراق و کوفه مى‏آید و سفیانى از عراق به شام و دمشق فرار مى‏کند و امام سپاهى را به تعقیب او روانه مى‏فرماید که سرانجام او را در بیت المقدس هلاک کرده و سرش را جدا مى سازد. (1)

4 - ((خروج سید حسنى))

بنابر روایات ائمه علیهم السلام سید حسنى مردى از بزرگان شیعیان است که در ایران و از ناحیه ((دیلم و قزوین)) (کوهستانهاى شمالى قزوین که یک قسمت آن دیلمان نام دارد) خروج و قیام مى‏کند. مردى خداجو و بزرگوار است که ادعاى امامت و مهدویت نمى‏کند و فقط مردم را به اسلام و روش ائمه معومین (علیه السلام) دعوت مى‏نماید و کارش بالا مى‏گیرد و پیروان بسیار پیدا مى کند و از محل خود تا کوفه را از ظلم و جور و فسق و فجور پاک مى‏سازد و مطاع و رئیس است و مانند سلطان عادلى حکومت مى‏کند و هنگامى که با سپاهیان و یاران خود در کوفه است‏به او خبر مى‏دهند که امام قائم (علیه السلام) با یاران و پیروان خود به نواحى کوفه آمده است‏سید حسنى با لشکریان خود با امام علیه السلام ملاقات مى‏کند امام صادق علیه السلام فرموده‏اند: که سید حسنى امام را مى‏شناسد اما براى انکه به یاران و پیروان خود امامت و فضایل امام را ثابت کند آشنائى خود را آشکار نمى‏سازد و از امام مى‏خواهد که دلائل امامت و مواریثى که از پیامبران نزد اوست ارائه دهد و امام علیه السلام ارائه مى‏فرماید و معجزاتى آشکار مى‏فرماید و سید حسنى با امام بیعت مى‏کند و پیروان او نیز با امام بیعت مى‏کنند بجز گروهى حدود چهار هزار نفر که نمى‏پذیرند و به امام (ع) نسبت‏سحر و جادوگرى مى‏دهند و امام (علیه السلام) پس از سه روز موعظه و نصیحت چون نمى‏پذیرند و ایمان نمى‏آورند دستور قتل آنان را صادر مى‏فرماید و همه آنان به فرمان امام کشته مى‏شوند. (2)

5 - نداى آسمانى

یکى دیگر از علامات مشهور، نداى آسمانى است و آن چنان است که پس از ظهور امام غائب در مکه بانگى بسیار مهیب و رسا از آسمان شنیده مى‏شود که امام را با اسم و رسم و نسب به همگان معرفى مى‏کند و این ندا از آیات الهى است در این ندا به مردم توصیه مى‏شود که با امام بیعت کنید تا دایت‏یابید و مخالفت‏حکم او را ننمایید که گمراه مى‏شوید (3) .

و نداى دیگرى قبل از ظهور صورت مى‏گیرد که براى تثبیت‏حقانیت‏حضرت على (علیه السلام) و شیعیان او خواهد بود. (4) .

6 - ((نزول عیسى مسیح (ع) و اقتداى او به حضرت مهدى (علیه السلام))):

در پاره‏اى از روایات نزول عیسى مسیح (علیه السلام) از آسمان و اقتداى او در نماز به حضرت مهدى علیه السلام جزو امورى که همراه ظهور آن حضرت صورت مى‏گیرد ذکر شده است رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله به دختر خویش فاطمه زهرا سلام الله علیها فرمودند: (و منا و الله الذى لا اله الا هو مهدى هذه الامة الذى یصلى خلفه عیسى بن مریم)) (5) (و به خدائى که پروردگارى جز او نیست‏سوگند که مهدى این امت از ما است همان که عیسى بن مریم پست‏سر او نماز مى‏خواند).

علائم و نشانه‏هاى دیگرى نیز در کتابها جمع‏آورى شده‏است اما آیا این علائم همه واقع مى‏شوند یا ممکن است در آنها تغییراتى بوجود آید موضوعى است که در جاى خود بررسى و مقرر شده و فرموده‏اند علائم بر دو قسم است‏حتمى و غیر حتمى و آنچه حتمى است واقع مى‏شود.

در پاره‏اى روایات فرموده‏اند حتى حتمیات هم ممکن است تغییر یابد و آنچه تغییر پذیر نیست چیزهایى است که خداى متعال وعده فرموده و خداوند خلف وعده نمى‏فرماید ((ان الله لا یخلف المیعاد)) (6)

بدیهى است روایاتى که محتومات را نیز قابل تغییر مى‏داند حالت انتظار را در جامعه شیعه قوى‏تر مى‏سازد تا همیشه منتظر باشند و خود را آماده سازند زیرا ممکن است علائم واقع نشده باشد و در عین حال آنحضرت ظهور نماید.

 

پی نوشت:

1) منتهى الامال زندگى امام دوازدهم ص 102 - 103 اثبات الهداة ج 7 ص 398 و 417 غیبت نعمانى باب 14 در علامات ظهور از ص 247 - 283 غیبت طوسى علامات ظهور از ص 265 - 280 روضه کافى ص 310 حدیث 483 بحار ج 52 ص 186 و 237 - 239 و دیگر صفحات باب علامات ظهور از ص 181 الى 278 کفایة الموحدین ج 2 ص 841 - 842.

2) منتهى الامال زندگى امام دوازدهم ص 104 - 103 بحار ج 53 ص 15 - 16 کفایة الموحدین ج 2 ص 842 - 843.

3) منتهى الامال زندگى امام دوازدهم ص 102، غیبت‏شیخ طوسى ص 274، اثبات الهداة ج 7 ص 424، غیبت نعمانى ص 257، حدیث 14 و 15 و نیز در دیگر روایات باب 14 این کتاب کفایة الموحدین ج 2 ص 740 روضه کافى ص 209 - 210 حدیث 255 و ص 310 حدیث 483 بحار الانوار ج 52 در بسیارى رویات صفحات 181 - 278.

4) اثبات الهداة ج 7 ص 399

5) اثبات الهداة ج 7 ص 14

6) اثبات الهداة ج 7 ص 431.

*********************

 


[ یکشنبه 87/5/20 ] [ 7:17 عصر ] [ ] [ نظر ]

تصاویری از ضریح مطهر حضرت اباالفضل العباس (ع)

 

 

 

 

تصاویری قدیمی و ناب از حرم مطهر حضرت عباس (ع)

 

 

 

 

تصویری از بین الحرمین و نمایی از حرم حضرت اباعبد الله و برپایی جشن ولادت

 

 

برپایی جشن و سرور در حرم حضرت اباعبد الله الحسین در روز میلاد

 

 

 


[ چهارشنبه 87/5/16 ] [ 2:29 عصر ] [ ] [ نظر ]

سلامی گرم به همه دوستان ؛ اعیاد شعبانیه بر شما مبارک

این هم یه یادگاری و یک هدیه باشه از وبلاگ شهید گمنام بر شما

 

نیایشی از صحیفه سجادیه

دعاهای امام سجاد علیه السلام در صحیفه سجادیه جمع آوری گشته که هر کدام در موردی خاص ذکر گردیده است. دعای سیزدهم صحیفه برای طلب حوایج از درگاه الهی است:
خواهندگان آنچه بخواهند در انتهای حوایج و خواهش های خویش بذات اقدس تو رسند و ترا منتهای احتیاجات و تمنیات خویش دانند.    

تو آن کسی هستی که آرزوی آرزومندان به ذات اقدس و اعلای تو انتها پذیرد و تمنیات بی انتهای ما یکجا در خزانه پایان ناپذیر تو ذخیره و آماده باشد.

ای پروردگار من که نعمای بی قیاس خود را در برابر قیمت اعطا نفرمائی و روزی را به روزی خوران نفروشی.

ای پروردگار من که عطیات و مواهب تو هرگز کدورت منت نپذیرد و بندگان تو که همیشه در نعمای تو غرق باشند هرگز از تو سرزنش و ملامت نگیرند.

ای پروردگار من که همه در سایه عنایات تو از ماسوای تو مستغنی باشند ، ولی هرگز از عنایات تو کسی را استغنا نیست.

ای پروردگار من که همواره دلهای ما به سوی تو پر کشد و جان مشتاق ما از درگاه تو روی برنگرداند.

ای پروردگار من که خزانه غیب تو بی دریغ بر کائنات سیم و زر بیفشاند و کرم بی مانند تو خزانه غیب ترا تهی نسازد.

ای پروردگار من که حوادث روزگار نظام حکمت ترا درهم نشکند و مشیت علیای ترا از نظر خویش نگرداند.

ای پروردگار من که خواهش خواهندگان از درگاه تو یک لحظه وانماند و تمنای بندگان، خسته ات نکند.

خویش را به بی نیازی ستودی و کائنات را در پیشگاه الوهیت خویش مسکین و محتاج شمردی.

بی نیازی ترا سزاست و ما را نیز بدرگاه تو استغاثه و احتیاج سزاوار است.

آنان که همی خواهند از فقر به سوی غنا گرایند دست گدائی به درگاه تو پیش آورند و به هنگامی که گمان اجابت قوی تر باشد حاجت خویش از تو خواهند و حقیقت این است که رشد و صلاح خود دریافته اند و راه خانه ترا شناخته اند، زیرا آن کسان که در گمراهی حلقه بر خانه دیگران کوبند جز حرمان و حسرت بهره ای نخواهند برد و بسزای گمراهی خویش خواهند رسید.

ای پروردگار من! من که اکنون دست دعا به ملکوت اعلای تو پیش آورده ام بنده ای مسکین و محتاج باشم و جز خانه تو خانه ای را نشناسم.

خدای من! هر چه به خاطر حاجت خویش کوشیده ام بیهوده مانده و هر چه حیله و تدبیر بکار برده ام تمنای من صورت نگرفته است.

نفس نابردبار من به وسوسه افتاد و می خواست که دست حاجت مرا به سوی مردمی که خود حاجات خویش را به درگاه تو آورند بکشاند و مرا از خانه خالق به خانه مخلوق ببرد.

نفس من سخت در تب و تاب و اضطراب بود و پای مرا به بی تابی می لرزانید و بیم آن میرفت همچون خطاکاران بلغزم و با گناهکاران از پرتگاه غفلت فرو افتم ولی لطف عمیم تو به فریادم رسید و مرا به خویشتن باز آورد.

دیده از خواب غفلت بگشودم و در پناه تو از لرزش و لغزش، از سقوط و شقاوت بر کنار ماندم و به سوی تو بازگشتم.

گفتم که عظمت و جلال ویژه پروردگار من است و این فکر کودک و کوچک ماست که گاهی کوتهی آورد و تباهی کند و گرنه بدیهی است که هرگز نیازمند حاجت، نیاز دیگری بر نیاورد و محتاج به پیش محتاج، حاجت خویش عرض نکند، و تهی دست دستهای تهی را گرانبار ندارد.

ای پروردگار من! یکباره به جانب تو روی آورده ام و با رغبت و اشتیاق بسیار حلقه خواهش بر در خانه تو کوبیده ام.

به تو عرض حاجت می دارم ای پروردگار من، ایمان من کوه صفت، استوار است که خواهش های من هر چه دشوار باشد برای تو سنگین نخواهد بود و هر قدر بسیار باشد باز هم در پیشگاه تو از هر اندکی اندک تر است.

رحمت وسیع و کرم عمیم تو همه کس را فرا گرفته و همه جا را فرو برده است.

دست بخشنده تو از بخشش های بی شمار هرگز کلیل و علیل نخواهد شد.

بنابراین ای خدای من، به روح پاک محمد و آل محمد رحمت فرست و مرا آنچنان که فضل و عنایت تو اقتضا کند به درگاه خویش بپذیر ، زیرا اگر به استحقاق من حوالت شود از عطیت تو محروم خواهد ماند.

من نخستین کس نباشم که دست حاجت به سوی تو پیش آورده و شایسته اجابت نیست و نخستین خواهنده نیستم که تنها به امید فضل تو با روی سیاه بدرگاه تو روی نهاده است.

به آن کسان که از خزانه غنای تو استحقاق نعمت ندارند نعمت بخشیده ای و بر مردمی که فضل ترا سزاوار نیستند افضال و انعام فرموده ای.

صدای مرا با مرحمت و عنایت بشنو و بر التماس و تضرع من رحمت آور و دعای مرا اجابت فرمای.

پروردگارا مگذار که نگاه امیدوار من از ملکوت مقدس تو نومید بازگردد و رشته ای که قلب مرا با آسمانها پیوند می دهد بریده شود، و هرگز حاجات مرا ای برآورنده حاجات از حضرت خویشتن بدیگران باز مگذار.

حاجات مرا خود برآور و هنوز که دستان گدایی من از در گاه تو فرو نیفتاده آرزوهای مرا به من ببخش.

گره از کار فرو بسته من بگشای و سرنوشت مرا به سعادت و سلامت من پایان فرمای.

به روح نازنین پیامبر اکرم و فرزندان گرامیش رحمتی فرست  که همچون ذات اقدس تو بی ابتدا و انتها باشد و از برکت همین صلوات و تحیات مرا به آنچه از فضل و رحمت تو میخواهم برسان زیرا رحمت تو وسیع و کرم تو عمیم باشد.

" در اینجا امام علیه السلام حاجات خویش را به زبان می آورد". " و سپس پیشانی بر خاک می گذاشت و در سجده به درگاه خدا عرضه  می داشت. "

مرحمت تو زبان مرا به عرض حاجت گشود و احسان تو مرا بدرگاه تو راهنمائی کرد. اکنون محمد و آل محمد را در پیشگاه تو به شفاعت آورده ام تا مرا از حضرت خویش نومید باز نگردانی.

*******

در گوشی بگم کل مطلب کپی شده هستش ... و زحمت زیادی برای شخص بنده نداشته... فقط اینکه ما هم چیزی رو کرده باشیم این رو ارائه کردیم ولی امید وارم استفاده کافی کرده باشید...

خاک پای همه محبین اهل بیت یونس 20


 


[ سه شنبه 87/5/15 ] [ 3:36 عصر ] [ ] [ نظر ]

 

* السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین(ع)  *

 

نفس کرامات


ای دلنواز قاری قرآن خوش آمدی

در بیت وحی با لب خندان خوش آمدی


ای العطش ترانه ی قبل از ولادتت

مادر فدات ، با لب عطشان خوش آمدی
 

ای تشنه! شیر مادرت از غصه خشک شد

از بس که بود صوت تو سوزان خوش آمدی


گریه مکن که کشته ی اشک خدا شدی

خون خدا ! به جمع شهیدان خوش آمدی


اشک تو از تلاطم دریاست بیشتر

ای آشنای ابر بهاران خوش آمدی


میلت لبن زدست پیمبر مکیدن است ؟!

ای جرعه نوش ختم رسولان خوش آمدی
 

اینجا مدینه است سر آغاز کربلا

شش ماهه ! آمدی ؟ چه شتابان ؟ خوش آمدی


اینگونه که تو سر زده از ره رسیده ای

گویا حدیث غربت مادر شنیده ای


دریای رحمتی که به آیات گفته اند

چشمان تست جان روایات گفته اند
 

طوفان ترنُمی ز نفسهای گرم تست

این را یکی زخیل کرامات گفته اند
 

چشم طمع به دست کریم تو بسته اند

آنانکه از بضاعت مزجات گفته اند


صدها هزار حور و ملک مدحت ترا

با صد هزار فخر و مباهات گفته اند
 

آئینه را مقابل بابا گذاشتی

وقتی سخن زمومن و مرآت گفته اند


پیش از فَیاسُیوف خُذینی به محضرت

شمشیرها سلام ملاقات گفته اند


آنانکه با نوای تو پیمان گذاشتند

لبیک تو به نغمه ی هیهات گفته اند


ای عالمی فدای تو لبیک یا حسین

گوید به تو خدای تو لبیک یا حسین


تو کوه نور را به تماشا کشیده ای

موسی و طور را به تماشا کشیده ای


باید حدیث عشق تو فهمید و جان سپرد

درک و شعور را به تماشا کشیده ای


از بس نبی به غبغب تو بوسه بوسه زد

جشن و سرور را به تماشا کشیده ای


استادگی کوه ز اوج وقارتت

مجد و غرور را به تماشا کشیده ای


با استقامتی که تو داری به راه عشق

قلب صبور را به تماشا کشیده ای


هر کس تو را شناخت خدا را شناخته

درک و حضور را به تماشا کشیده ای


بعد از پدر وجود امامان ز نسل تست

صبح ظهور را به تماشا کشیده ای


تو با شفای فطرس بشکسته بال وپر

غلمان و حور را به تماشا کشیده ای
 

با قطره های آب ز دست مبارکت

چشمان کور را به تماشا کشیده ای


نجوایت از حبیب مسیحی دوباره ساخت

تا نفخ و صور را به تماشا کشیده ای


بی خود نبود محرم اسرار شد زهیر

رمز عبور را به تماشا کشیده ای


با روضه ات قیامت کبرا بپا مکن

شور و نشور را به تماشا کشیده ای


ای هم اراده ی تو خدا یابن بوتراب

توحید نیست از تو جدا یابن بوتراب


ای آبشار چشم غزل یا اباالعطش

وی اعتبار صبح ازل یا اباالعطش


نو شانده ای به لشکر خود روز تشنگی

شیرین تر از شراب عسل یا اباالعطش


حبَ تو هم پیاله ی حبَ خدا حسین

ای تشنه ات تمام ملل یا اباالعطش


شش ماهه ی تو ساقی آب حیات شد

وقتی چشید طعم بغل یا اباالعطش


طفل رضیع سخت تر از ذوالفقار شد

وقتی رسید روز عمل یا ابا العطش


سقَای تو به تیغ امان نامه کشته شد

این شرم داشت هُرم اجل یا ابالعطش


آخر به روی ماه امان نامه می زنند؟

ماه حرم کجا و دغل یا ابالعطش


ای اکبرت پیمبر اعظم به کربلا

احمد نداشت این همه یل یا اباالعطش
 

گر زینب تو آینه ی فاطمی نبود

بودی تو بی شبیه و بدل یا اباالعطش


بی پنج تن مباهله ات با صفا نبود

آورده ای مثل به مثل یا اباالعطش


این کوفیان همان سپه نهروانی اند

دارند بغض روز جمل یا اباالعطش


ای دجله و فرات عطشناک حنجرت

آب حیات مانده ز امساک حنجرت


زیبا ترین ترانه دم نینوای تو

قالوا بلی همان شرف کربلای تو


نجوای استغاثه ات آهنگ نوحه داشت

وقتی رسید سینه زن خیمه های تو


تو یک تنه تمام طنین ولایتی

قرآن نشسته با همه عترت به پای تو


بی عشق تو بهشت خدا فلسفه نداشت

احیا گر ولای علی شد ولای تو


دین خدا بدون تو بی سرنوشت بود

ای تا بهشت دین خدا مبتلای تو


دین خدا که تکیه گهش نیزه ی تو بود

احیا شد از غریب ترین روضه های تو


از ساربان ناقه ی بی ساربان مپرس

شد تازیانه قاتل نام و صدای تو


بی خود نبود بر همه اعضات بوسه رفت

تکثیر شد به کرب و بلا  دست و پای تو
 

تیغ ستم گلوی تو را شرحه می کند

جاری است در گلوی تو خون خدای تو


در خون خویش غسل شهادت کنی حسین

ای بی کفن  فدای تو و بوریای تو


روز ولادتت به تن تو حریر بود

روز شهادتت کفن تو حصیر بود


محمود ژولیده

 


[ دوشنبه 87/5/14 ] [ 6:55 عصر ] [ ] [ نظر ]

 

سوم شعبان: میلاد مبارک سومین امام معصوم، حسین بن علی حضرت اباعبدالله (ع)، سرور آزادگان جهان، دومین ثمره پیوند فرخنده على (ع) و حضرت فاطمه، دختر پیامبر اسلام (ص) در خانه وحى و ولایت و روز پاسدار.
چهارم شعبان: میلاد با سعادت حضرت ابوالفضل العباس (ع)، سمبل مقاومت و وفاداری در راه آرمان مقدس جهاد فی سبیل الله و پرچم گذشت و فداکارى و جانبازى در صحراى کربلا و روز جانباز.
پنجم شعبان: میلاد مسعود زینت عبادت کنندگان و سرور نیایشگران، معصوم چهارم حضرت امام على بن الحسین زین العابدین (ع).
نیمه شعبان : فرخنده‌ میلاد دوازدهمین پیشواى معصوم، حضرت حجة بن الحسن المهدى، امام عصر و زمان(عج) گلشن‌‏‎ گل‏‎ فروز‏‎ مهر گیتی‏‎ آل ‌محمد (ص)، مصلح الهى و طلایه دار رهایى بشر.




ایمان

[ دوشنبه 87/5/14 ] [ 5:3 عصر ] [ ] [ نظر ]
<   <<   66   67   68   69   70   >>   >
درباره وبلاگ

بیاد شهدای گمنام!!! برای بچه های تفحص و برای آنهایی که به دنبال گمشده ی خود می گردند هیچ لحظه ای زیباتر از لحظه ی کشف پیکر شهید نیست. اما زیباتر از آن لحظه ای است که زیر نور آفتاب یا چراغ قوه پلاکی بدرخشد. در طلاییه وقتی زمین را می شکافتیم پیکر مطهر شهیدی نمایان شد که همراه او یک دفتر قطور اما کوچک بود ؛ شبیه دفتری که بیشتر مداحان از آن استفاده می کنند. برگ های دفتر به خاطر گل گرفتگی به هم چسبیده بود و باز نمی شد . آن را پاک کردم . به سختی بازش کردم بالای اولین صفحه اش نوشته بود: عمه بیا گمشده پیدا شده!
لینک دوستان
امکانات وب